«Կրակի դուստրերը» ժողովածուն, որն առաջին անգամ լույս է տեսել 1854թ.-ին, ֆրանսիական ռոմանտիզմի ամենաինքնատիպ և ներհակ հեղինակներից մեկի՝ Ժերար դը Ներվալի «անհնարին վեպի» բանաձևն է, բանաստեղծի սքողված բողոքը՝ ընդդեմ ռոմանտիկական արձակի պայմանականությունների: Երկի կառուցվածքային, բովանդակային առանցքը Երազի բարձր, հրկիզվող բեմերն են: Անձնատուր հրեղեն այս շուրջպարին՝ արձակ և չափածո երկերի հերոսուհիներից յուրաքանչյուրը ներքին մի փորձի պատգամախոսն է՝ ի խույզ անորսալիի: Ժողովածուն, որում զետեղված են «Անժելիկ», «Սիլվի», «Օկտավի», «Էմիլի» նորավեպերը, «Իզիս» վերնագրված խոհագրությունը, «Կորիլլա» պիեսը, եզրափակվում է 12 սոնետից բաղկացած «Քիմեռներ» բանաստեղծական շարքով: