Արչիլ Քիքոձեի «Մողեսը տապանաքարին» վեպը խորհրդանիշներով և ակնարկներով լի տեքստ է: Այն պատկերում է անցյալի և ներկայի, հիշողության և մոռացության, մահվան և կյանքի՝ մշտապես արդիական հակամարտությունը: Պատմողը գիտակցաբար հրաժարվում է մոռանալուց մանկության ցնցումները, երիտասարդության հիասթափություններն ու ցավերը, նույնիսկ եթե դրանք անտանելի են դարձնում իր գոյությունը: Գլխավոր հերոսն անցյալի պատկերներով, տխրությամբ, երազանքներով, սիրով ու մենությամբ լի մարդ է, որի կյանքը նման է խճանկարի ցրված կտորների: Նրա մտքերի, զգացմունքների և հույզերի փոթորկում ընդգծվում են վեպի հիմնական դրամատուրգիայի գծերը: Առաջինը պատմողի ընկերոջ՝ նկարիչ Գիգոյի ողբերգական կյանքն ու մահն է, երկրորդը՝ հերոսի և իր մոր նուրբ հարաբերությունները: