Խաչիկ Դաշտենցի «Խոդեդան» վեպը, որ ընդգրկում է
շուրջվաթսունամյա մի ժամանակաշրջան՝ 1890-1950-ական
թվականները, պատմությունն է բռնաշենցի հովիվ Ասատուրի
(քրդերեն՝ Խոդեդան) և նրա բախտակից համերկրացիների։
Արևմտահայ այս շինականներին վիճակված էր անցնելու արյունով
և արհավիրքներով լի մի ճանապարհ, որն ավարտվում է Արևելյան
Հայաստանում։ Նրանք վերջնական հանգրվան են գտնում Արագածի
լանջերին՝ դարավոր թշնամուն թողնելով իրենց պապերի երկիրը,
«ուր հազարամյա պատմություն ունի ամեն մի քար, ծառ, ծաղիկ»,
ու վիրավոր սրտերում անթեղելով այդ երկրի կորստյան կսկիծը.
«Ա՜խ, երկիր. շաքար էր՝ շան բերան մնաց»: