Գաբրիելե դ’Աննունցիոյի «Անմեղը» վեպը (1892) իտալական դեկադանսի եզակի օրինակներից է, որ ներառում է միաժամանակ հոգեբանական վեպի, դետեկտիվի և փիլիսոփայական վեպի տարրեր։ Դ’Աննունցիոն միաձուլում է Օսկար Ուայլդի էսթետիզմը, ֆրանսիացի պառնասականների էրոտիզմը և Տոլստոյի ու Դոստոևսկու վեպերին բնորոշ հոգեբանական ռեալիզմը: Գլխավոր հերոսը 19-րդ դարավերջին բնորոշ դենդի և էսթետ Տուլլիո Էրմիլն է՝ օժտված նիցշեական գերմարդուն հատուկ դաժանությամբ, ցինիզմով, ատելությամբ բարոյական նորմերի հանդեպ։ Սակայն բարոյականության կապանքները մերժող, անողոք ու քմահաճ այս հեդոնիստի մեջ ծնվում են կարեկցանքն ու մեղքի զգացումը, որ անխուսափելիորեն հանգեցնում են էկզիստենցիալ ճգնաժամի ու ապաշխարության։