Ամեն մի շատից քչից տառաճանաչ մարդ, երբ գրեթե ավարտվում են բուռն ապրած տարիները, հետադարձ հայացք է գցում կարոտով լեցուն կյանքի շղթայի լավ և ոչ այնքան հաճելի օղակներին՝ ցանկություն է առաջանում կիսվել մարդկանց հետ, թղթին հանձնելով խոհերի կծիկի առավել հիշարժան պահերը, անկախ նրանից, թե ո՞վ է ունկնդիրը: Իմ ընկերներից մեկն ասում էր, որ հուշերս գրում եմ ինքս ինձ համար: Մյուսն էլ՝ եթե գրես քո ենթակայի մասին՝ կընդունվի, իսկ եթե քո մասին՝ ոչ: Ի՞նչ է նշանակում՝ գրել ենթակայի կամ քո մասին: Պատմությունն անհնար է գրել ինչ-որ մեկի մասին, անտեսելով մյուսներին: Ինչպես էլ այն շարադրվի, շոշափելու է ժամանակաշրջանը, երկիրը, շրջապատը, կոլեկտիվը և այլ գործոններ: Իմ շարադրանքի մեջ հնարովի կամ գեղարվեստական երանգավորումներով համեմված դրվագներ չկան: Չմոռանանք, որ հստակ հիշվում են իրոք տեղի ունեցած իրադարձություններն ու դեպքերը: Համենայնդեպս, շարադրանքս ապաշխարանքի նման բան է: Հրանտ Մաթևոսյանի խոսքերով՝ «Ե՛ս չեմ այս գործը տանում-ինքը գործն է ինձ տանում»: