Սույն մենագրության մեջ համընդհանուրը, ազգայինը և անհատականը քննվում են որպես թարգմանաբանական կարգեր, իսկ համընդհանուրի, ազգայինի և անհատականի հակադրամիասնությունը առաջին անգամ առաջադրվում է որպես թարգմանական գործընթացի ուսումնասիրության մեթոդաբանություն՝ թարգմանության ժամանակ լեզվական տարբեր երևույթների փոխներթափանցումների դիալեկտիկան, ինչպես և խոսքային ստեղծագործության բազմաշերտ և բազմահայեցակերպային էությունը բացահայտելու նպատակով: Հետազոտության համար ելակետային համարվող մեթոդաբանությունը կիրառվում է տարբեր թարգմանական խնդիրների քննության մեջ՝ հիմնվելով հարուստ փաստական լեզվանյութի վրա: Ուսումնասիրությունը նախատեսված է թարգմանության տեսական և գործնական խնդիրներով հետաքրքրվող մասնագետների, թարգմանիչների, բուհերի բանասիրական ֆակուլտետների դասախոսների, ասպիրանտների, ուսանողների, ինչպես նաև ընթերցողների լայն շրջանակի համար: