Գրվածքին վստահելով մանկության տարիների «անասելի տեսարանը», որ վեր է բառերից և ձևակերպումներից՝ հեղինակն ընթերցողին է պարզում ամոթի ծննդաբանությունը տասներկուամյա աղջկա հայացքով: Չլքելով ինքնապատումի ծիրը, որ մեզ հաղորդակից է դարձնում գրվածքի ներկային՝ վիպակը նաև հիսունականների Ֆրանսիայի հասարակական համապատկերն է ներկայացնում: Անողոք հետևողականությամբ քողազերծելով հասարակական մեխանիզմները, որոնց շնորհիվ կրոնը, մշակույթը, կրթությունը վերածվում են դասակարգային գերազանցության գործիքի՝ «Ամոթը» խորհրդածություն է երկու աշխարհների գոյության և անհնարին երկխոսության շուրջ: