Աշխատությունը գրվել է մինչև Արցախի հայաթափումը, որ կարելի է ընդունել որպես պատմականության մեջ պահպանված ոչ թռուցիկ էջեր: 30+ տարիների գեղարվեստ+տարեգրությունը ուժը կորցրած չի լինի: Ավելին, անցյալը պահպանելով ներկան դառնում է արդարամիտ մաքառումների ընթացքում գալիքը տեսնելու փարոս: Անունը կրում են անվանակոչելու պահից սկսած: Անշուշտ, մականուն, ծածկանուն կրելն էլ ընդունված կարգ է՝ դեռևս նախնադարից սկսած: Իսկ պատվանուն կրելը՝ Քերթողահայր, Անհաղթ, Շնորհալի, Վարպետ...արդեն անհատի բնութագրում է: Ճիշտ է ասված, որ ամեն մարդ ինքն է կերտում, ստեղծում, տիրություն անում իր անվանը: Գրքում միաբանվածը այս դարաշրջանի մարդու կերպարի դրսևորումներից դրվագներ են: Թերևս տարիներ հետո դիտվելու է՝ որպես ժամանակի վկաների բնութագրումը կրողներ, որ չքաղաքականացված մտածականով է զուգահեռված: Ընթերցելիս՝ տեսանելի կդառնան կողքի ներկաները: Արձակ և չափածո մտորումների շարք-խաչմերուկը դարձյալ հայրենական ակունքներից բխող ճանաչողական պատկերացումներ են: Բոլորը միասին և ամեն մեկն առանձին խոստովանություն են՝ հուզումնալի, մտածել տվող պատկերավոր խոսքով, գեղարվեստականով: Քնարական և իրական կերպարները կրում են ժամանակի շունչ և ունեն դատողական խոստովանություն: