Ստեփան Կույումջյանի գիրքը Հայաստանում խոր ավանդույթներ ունեցող մշակութային մի երևույթի՝ աղավնապահության մասին է: Որքան էլ զարմանալի կարող է թվալ , աղավնապահությունը, լինելով հայոց ժողովրդական մշակույթի հետաքրքիր դրսևորումներից մեկը, դուրս է մնացել ազգագրագետ հետազոտողների տեսադաշտից և խորապես չի ուսումնասիրվել: Այս խնդրին վերաբերող շատ հազվադեպ անդրադարձնբեր կան: Աղավնապահության ավանդույթի մասին նկարագրությունների կարելի է հանդիպել գեղարվեստական գրականության մեջ, ֆիլմերում, բայց ոչ՝ գիտական և հանրամատչելի ազգագրական գրականությունում: Ներկայացվող աշխատանքը հենց այդ բացը լրացնելուն ուղղված առաջին և կարևոր քայլերից մեկն է: Ստեփան Կույումջյանը լինելով աղավնապահ և ժառանգելով այս հմտությունը իր հորից՝ Ավետիս Կույումջյանից, մշակութային այս երևույթի կրողն է ներսից և տիրապետում է նյութին իր կյանքի փորձառության շնորհիվ: Եվ հատկանշական է, որ, չլինելով ազգագրագետ, հեղինակն իր աշխատանքը ներկայացրել է հենց ազգագրական մեթոդներով: Ներկայացվող աշխատանքի հիմքումընկած է բանահավաքչական նյութը, որը փաստացիորեն իրականացվել է բանավոր պատմությունների գրանցման եղանակով, ինչը հատուկ արժեք է հաղորդում այս աշխատությանը: Հեղինակը, հանդիպելով Հայաստանում աղավնապահությանավանդույթները կրող հեղինակավոր ներկայացուցիչների, որոնք այդ հիշողության բացառիկ կրողներն են, կորստի ու մոռացության վտանգից փրկել և ընթերցողի դատին է ներկայացնումժողովրդական մշակույթի այս հետաքրքիր դրսևորման մասին արժեքավոր ազգագրական նյութ ներկայացնող պատմությունները: Գրքում առաջին անգամ անդրադարձ է կատարվել հայկական աղավնու ցեղատեսակին՝ Երևանյան կուդուլին, և տվել է հստակ ստանդարտացում: